اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتى تَهْتِکُ الْعِصَمَ
خدایا بیامرزم آن گناهانى را که پرده ها را بدرد
اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتى تُنْزِلُ النِّقَمَ
خدایا بیامرزم آن گناهانى را که عقاب و کیفر فرو ریزد
اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتى تُغَیِّرُ النِّعَمَ
خدایا بیامرزم آن گناهانى را که نعمت ها را تغییر دهد
اَللّهُمَّ اغْفِرْ لىَ الذُّنُوبَ الَّتى تَحْبِسُ الدُّعاَّءَ
خدایا بیامرزم آن گناهانى را که از اجابت دعا جلوگیرى کند
اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِىَ الذُّنُوبَ الَّتى تُنْزِلُ الْبَلاَّءَ
خدایا بیامرز برایم آن گناهانى را که بلا نازل کند
اَللّهُمَّ اغْفِرْلى کُلَّ ذَنْبٍ اَذْنَبْتُهُ وَکُلَّ خَطَّیئَةٍ اَخْطَاْتُها
خدایا بیامرز برایم هر گناهى که کرده ام
و هر خطایى که از من سر زده
ثنا خانم&حسنا خانم&حلما خانم
صندوقچه خاطرات روزهای مادرانه امثنا خانم&حسنا خانم&حلما خانم
صندوقچه خاطرات روزهای مادرانه امو ان یکاد بخوانید و در فراز کنید
مادرتر شدم
حلما خانم بعبارتی خواهر جدید ثنا خانم و حسنا خانم به جمع چهارنفرمون اضافه شد
تاریخ تولد:1399/7/27 خورشیدی ساعت 7:40
برگی از مکالمات قبل از خوابشون
حسنا: ثنا اگه دشمنا منو ببرن عوضش بهت صد تا اسلایم بدن تو قبول میکنی؟
ثنا:نه
حسنا: خب پس خواهرتو دوست داری
ثنا: آره
اصلا حسین(ع) جنس غمش فرق میکند
کرونا خیلی چیزها را از ما گرفت
اما خیمه عزایت را نتوانست، که نزدیک تر و دست یافتنی تر شد،
از پشت دیوارها به زیر آسمان آبی و به کف انتهای کوچه ای آمد که عبور خودرو از این سرش ممنوع است تا مزاحمتی برای همسایه ها نباشد،
که دم درب ما باشد و شکر کنیم آن روزی که این خانه قدیمی انتهای کوچه را معامله کردیم باری تعالی داشت خادم الحسینی را در روزگاری نصیبمان میکرد که هر شیعه دل نگران بود که نکند امسال از او و خیمه اش محروم باشیم
تا سرخوش باشیم تمام روز و چشم به ساعت که زودتر 19:00 را نشان دهد و صدای خادمان را بشنویم که سیم های سیار را برایشان از این بالا به پریز برق بزنیم و با عجله چادرهای مشکی را به سر خود و دختران کرده موکتهای خاکی که در پارکینگ جاگرفته اند را با کمک کودکانی از جنس خادم این تبار محترم به کوچه منتقل کنیم.
و یاد بیاوریم خود نیز به منتی که این خاندان به سرمان نهاده اند از کودکی خادم این تبار محترمیم
و شاید خیلی قبل تر از کودکی
از زمانی که رب العالمینم از صلب مردی که به خادم الحسینی شناس بوده نعمت وجودم بخشید
و در رحم زنی با تقوا قَرَارٖ مَّکِینٖ دادم
همگون این وجود نازنینی که در بطن دارم
که در تمام قریب دو ساعت و اندی حضور در خیمه عزای حسین(ع) چهارزانو روی موکت خاکی بنشینم و تکانی نخورد و آزاری نرساند، نه از اسپاسم عضلات خبری باشد و نه درد پهلود و کمر. انگار که باری به حملم نیست
تو گوئی دارد میگوید:
آرام اشکت را بریز مادر جان. پشتک بالانسهایم را گذاشته ام برای ساعات دیگر شبانه روز
انگار کن این دو ساعت را به پهلویت خزیده ام، سر در سینه ام فروبرده و آرام دارم اشک میریزم
انگار کن که دارم گوش میدهم به صدای روضه ارباب
انگار کن که دارم زمزمه میکنم:
از جنینی خادم این تبار محترمم
چونان علی اصغر او مدافع حرمم
و تو مادر با اطمینان در این ده روز و این دو ماه و تمام سال زمزمه کن: هر سه تایشان نذر علی اصغر او. و فدای فرزندان او
و بگو نیک میدانم که لَیْسَ الذَّکَرُ کَالْأُنْثَىٰ ولی با خیالی آسوده سَمَّیْتُهن خادمة الحسین(ع)
..............................................................
اصلا خوبی هیئت به این است که در کوچه خاکی باشد
و ماادراک مالکوچه خاکی
و زیر آسمان با هوای ناحیه ای مقدسه
بی هرگونه پذیرائی
اصلا گریه بر حسین(ع) با لب و گلوی خشکیده یک چیز دیگرست
اصلا حسین(ع) جنس غمش فرق میکند
کی راحت میشیم ازش؟
یه سوال جدی از دیشب برای حسنا پیش اومده
اینکه اخبار هم آخرین قسمت داره؟ آخرین قسمتش کی پخش میشه؟
ما می توانیم
ثنا برای من مصداق بارز این جمله است.
هیچ وقت به هیچ کاری نه و نمیتونم نمیگه.
در پنج ماه خونه نشینی گذشته که مدرسه ها تعطیل بود حتی یک بار دوتاشون برای مدرسه دلتنگی نکردند(امیدوارم اگه ژن از مدرسه فراری گری رو از باباجانشان به ارث بردن به اندازه او مشتاق مطالعه و کسب حکمت هم باشند/ به همینم راضیم
).
). ولی این مدرسه نرفتن باعث نشد که ثنا وقتش رو به بطالت بگذرونه. هر چه که میخواد بیاموزه اپلیکیشنش رو دانلود میکنه و میشینه و مشغول میشه. حسنا هم که فعلا داره حال در جوار خانواده بودن رو میبره
نمونه محدودی از کارهای خودآموز ثنا رو در ادامه مطلب گذاشتم
ادامه مطلب ...
دختر شکوفه های صورتی
تولدت مبارک
با تشکر از دایی حسین و زن دایی سلماز عزیزت و بقیه دست اندرکاران بابت این سورپرایز زیبا
نفرت نامه
غروب 13 بدره و من تو این لحظات به یاد تو افتادم
کاش حجم نفرتی که ازت داشتم رو میشد تو قالب کلمات آورد
تو نمیدونی چقدر ازت بیزار بودم
تو با اون ظاهر و رویه زیبا و دلفریبی که داشتی به همراه درون خشن و غیر قابل تحملت
فکر میکنی وسط اون خشانتها یه وقتهائی لطیفه ای و لبخندی از خودت درمیکردی تاثیری در حس من نسبت به تو داشت؟
تو در سالهای کودکیم 13 روز عید نوروزهام رو کوفتم میکردی چون بین بازی ها و بپربپرها همه حواسم به تو بود که بالاجبار خودت رو بین ما جا میکردی و باهامون میومدی روستا
تو نمیفهمیدی که کل دلخوشی پائیز و زمستون من به این امید بود که تعطیلات عید رو برم به روستایی که مقدار زیادی از عشق وجودم بهش اختصاص داشت، در آغوش مادربزرگ و پدربزرگهام و کوچه های زیبای مملو از برفهای آب شده ؟
به چه حقی خودت رو بین ما زورچپون میکردی؟
فکر میکردی چون بچه درس خونم حتما دوستت میداشتم؟
نهههههه به هیچ وجه
غروب سیزدهم فروردین که میشد همه حواسم به "مصیبت با تو چه کنم" میگذشت
تو سالهای گذشته نقشت کمتر شده در زندگی کودکان
و من از صمیم قلب دلم میخواد که نسلت منقرض بشه از روی زمین
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ضمن عرض پوزش از همه پاستوریزه هائی که عاشق این پدیده بودند
اصلاحیه
خورده فرموده بودید که کلیپ پست قبل بسی بی کیفیت است
بفرمائید این هم کیفیت بالاتر
از آن 100 گیگ نت حاتم بخشی شده جناب جهرمی 60 مگ را می توانید جهت دانلود اختصاص فرمائید
کوچیک همه یاران نی نی سایتی و مامی سایتی قدیم هم هستیم بی اندازه
نوروزتان نیز پیروز و سال پیش رویتان پر از برکت و سلامتی و دل خوش
http://s6.picofile.com/d/8391529876/b8b2ca52-bd1c-4f8a-b4ee-f3fed73d79e9/%DB%B2%DB%B0%DB%B1%DB%B9_%DB%B0%DB%B3_%DB%B0%DB%B4_%DB%B2%DB%B2_%DB%B3%DB%B4_%DB%B3%DB%B0_%DB%B5%DB%B1%DB%B4.mp4
اسفند پارسال اسفند امسال
دارم به اسفند پارسال فکر میکنم و همه تفاوتهاش با اسفند بی رنگ امسال با قرنطینه اجباری.
بین بدوبدوها و خونه تکونی و خرید و ... جشن عبادت نه سالگی ثنا رو گرفتیم.
از یاران شنیده بودم که این جشن از جشن ازدواج بچه هم باید سنگین تر و پروپیمون تر برگزار شه.
کشتم خودمو.
هر روز بین همه کارها یه سر به لپ تاپ میزدم که روی پیشخوان آشپزخونه دائم المستقر شده بود، از آرشیو عکسهاش دونه دونه جدا میکردم برای این کلیپ که واقعا یادگاری خوبی شد.
إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَیْئًا أَنْ یَقُولَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ-82 یس
18 روز قبل بود دقیقاً، از پس خستگی روزانه به این می اندیشیدم که چرا زندگی انقدر روی دور تند است، صبح طلوع نزده از خواب خیزیدن، تدارک صبحانه و ناهار همزمان، آماده کردن مجموعه خوراکیهای روزانه مدرسه دخترکان، رساندشان به مدرسه، حاضر شدن در محل کار...
و آن روز دست بر قضا روزی بود که بلافاصله از محل کار باید به جای دیگری در شهر میرفتم جهت امری مهم. خاطرم است که در اسنپ نشسته بودم و به همه این چرخشهای تند لبخند می زدم و با خود میگفتم نکند شأن نزول "فاذا فرغت فانصب- پس هنگامی که از کار مهمّی فارغ می‌شوی به مهم دیگری پرداز-7 شرح" بوده ام و خودم بی خبر که ناگهان پیامی از طرف همسر کمی از آن خلسه خندوانه ام بیرونم آورد
"تست کرونای دو هموطن قمی مثبت اعلام شده است"
مثل همه در اولین نگاه دلم خواست که باور نکنم، که شایعه بپندارمش اما اعتبار خبرگزاری لینک شده مانع از این پندار خوشم شد. به چند خبرگزاری دیگر سر زدم همه روی خروجی خود نهاده بودند این ناقوس شوم را.
میدانستم که تا چند ساعت آینده چه غوغائی خواهد شد در سرای مجازی. باید از همان لحظه شروع میکردم.حقیقی و مجازی همزمان. به راننده نوجوان(!) اسنپ نگاه کردم، کیس مناسبی بود برای شروع، برای اطلاع رسانی از همه آنچه که از این بیماری میدانستم و اطلاعات کمی هم نبود نشان به آن نشان که اصولاً هر جنبنده در حال حرکتی را جلوی چشم خود میبینم تا همه چی لوژی اش را درنیاورم آرام نمینشینم و سبقه آشنائیم با این ویروس منحوس نیز به حدود یک ماه گذشته برمیگشت. از همان زمان که در سرزمین چشم بادامیهای همه چیز خوار دردسرساز ریشه دواند و شاخ و برگ گرفت و قربانی پشت قربانی .
با گفتن "خب کرونا هم که به ایران آمد" پسرک براق به آئینه خیره شد و انگار که دلش خواست اشتباه شنیده باشد گفت چی؟ که دوباره جمله ام را تکرار کردم و با نفس عمیق شروع کردم که جای نگرانی نیست فقط دو نفر مبتلا هستند و فقط یک شهر(ای دل غافل ). و اینکه پیشگیری از وی بسیار آسان و درمانش بسی سخت است و اینکه از همه قشر قربانی نمیگیرد و ... تا رسیدم به مقصد و از حضور اولین سوژه ترساننده شده ام مرخص شدم و رفتم که به بقیه برسم. خیالم کمی راحت بود که یک شهر را میتوان قرنطینه کرد و خدای بخواهد کمتر از چند روز اوضاع سفید می شود دوباره!
کمتر از چند ساعت بعد یک بمب خبری دیگر شوکمان داد
"دو هموطن قمی فوت کرده اند"
با یک حساب سرانگشتی از همان اطلاعات نه چندان اندکم کافی بود که مطمئن شوم حداقل صد نفر در این شهر مبتلا هستند که دو نفر به سرای باقی شتافتند.
به سراغ گوشی رفتم ابتدا از اقربین شروع کردم با کمی طنز در گروه خانوادگی سعی در روحیه دهی داشتم که همسرعزیز برادر عزیز که در شهر رشت جزو کادر درمان می باشند آب سرد را روی سرمان ریخت
"دو هموطن نیز در شهر رشت فوت کردند"
تا آخر شب هم در گروهی که تعدادی پزشک مطمئن حضور داشتند شنیدیم که دکتر باباجانی نامی به همراه همسرشان در تهران با نتیجه مثبت تست راهی بخش ایزوله شفاخانه ای هستند (جان؟ شفا عربی است؟ خب ایزوله هم انگلیسی است چرا بر آن نیفروختید؟)- مزاح بود جهت رفع خستگی وسط متن طویل- نگارنده را ببخشائید
سه ابرشهر همزمان! دیگر از قرنطینه و این قرتی بازیها هم کاری برنمی آمد و حتی از وزارت محترم بهداشت که به غایت اهمال کرده بود در این امر. هر چه بود فقط همت مردم را میطلبید
القصه! سرتان را به درد نیاوریم. کارمان از آن لحظات به بعد شد ادامه پروسه ترسانندگی. یک ترس مقدس که امیدوار بودیم با انداختنش به دل هموطنان قانعشان کنیم این تو بمیری از جنس تو بمیری آنفلوآنزائی یا سرماخوردگی نیست و سرعت سیرش فقط کمی از سرعت نور کمتر است آنقدر سریع که در برخی دیارهای مبتلا بنی بشران به این ظن غلط متمایل شده اند که نکند آب آشامیدنیمان آلوده است که اینچنین سریع همه گیر می شود. مگر می شود در یک کشتی یک نفر به تنهائی 640 نفر را مبتلا کرده باشد یا در یک کلیسا یک نفر بدون حتی تماس و مصافحه از جنس مسلمانی 40 نفر را میزبان این منحوس کرده باشد..
از گروههای پرخطر شروع کردم، از مادر عزیز که مشکل فشار خون دارند، از پدر همسر عزیز که به عارضه قلبی دچارند، از پدربزرگ و مادربزرگ که در سالیان کهولت به سر می برند، از همه کسانی که میدانستم به اخیر عمل جراحی داشته اند و در آخر
یادم به خودم افتاد و به حبه ای که یک ماهی میشد در تن خسته از روزگارم جوانه زده بود
بنابراین .. خودم نیز در این گروه نحس پرخطر می بودم
سه روز با اکراه در محل کار حاضر شدم با انواع تجهیزات ایزوله طور و روز چهارم همه محتویات رایانه را به رایانک شخصی منتقل کرده و از مدیر محترم گروه خداحافظی کردم با یک درخواست مکتوب دورکاری و اضافه نمودم که در صورت عدم موافقت مرخصی بدون حقوق را دریابید که بر سر سلامتی یک اشرف مخلوقات دیگر قمار نخوام کرد.
و این چنین شد که دقیقا 12 شبانه روز است به همراه دخترکان در قرنطینه به سر میبرم
عجیب افتاده ایم روی دور کند. ساعتهاست که به سختی میگذرند. اضافه می آوریم به غایت "وقت" را. هر چند مقداری از روز را به طراحی سایت کنفرانس میگذرانم و همینطور هماهنگی دورادور کارآموزی دانشجویان که رفتنشان هم معلق است در هوا. اما باز هم وقت پر نمیشود. رسیدگی مجازی به دروس دخترها هم بر عهده معلمان زحمتکششان است
خسته گشته ایم از این رخوت و از این بی حوصلگی.
الهی! تو همانی که إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَیْئًا أَنْ یَقُولَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ- فرمان او چنین است که هرگاه چیزی را اراده کند، تنها به آن میگوید: «موجود باش!»، آن نیز بی‌درنگ موجود می‌شود
و من همانم که خاطرم نبود شاکر باشم برای همه سحرهای زیبائی که میخیزم و از پشت پنجره آشپزخانه فلق زیبای آسمانت را نظاره گرم
همانم که خاطرم نبود شاکر باشم که تن سالمی دارم که بر می آید از پس همه کارهای روزانه و بلند میخندد به شامگاه
همان که خاطرش نبود اینکه " نفهمی چطور میگذرد" یعنی که دارد خوش میگذرد
همان که یادش نبود شاکرت باشد که هر زمان اراده کند به صله ارحامی روح خود را جلا میدهد و قلب خود را صفا
همان که قدر حضور در جماعات مساجدت را ندانست و آن دست دادن به مومنات بعد از فریضه و همزمان لبخند دریافت کردن ازشان را
همانم که در این شامگاه عزیز ولادت مولی الموحدین از تو انتظار غفران دارد
که ببخشی همه این خاطرش نبوده ها را
دلتون نخواد الهی
سلام عزیز خونه
مادر جون نمونه
لنگه نداره هیچ وقت
اون توی آشپز خونه
می درخشه همیشه
مثل ماه و ستاره
مهربونه همیشه
هیچ وقت خسته نمیشه
شاعره معاصر: ثنابانو
عدو سبب خیر گردد اگر خدا خواهد
حادثه تلخ زلزله کرمانشاه
چند وقت ازش گذشته؟ خودمم دقیق یادم نیست. حدود دو سال پیش پائیز سرد و سوزان به همراه لرزش بی رحم زمین، و بعدش از دست رفتن یه تعداد زیادی از هموطنان و بی خانمانی یه عده دیگه
مثل هر وقت دیگه ایرانیان مهربان و با گذشت شروع کردن به تکاپو و کمک رسانی ولی ایندفعه احساس میشد که اوضاع یه کم فرق کرده، در اثنای بلبشوی سیاسی اون روزها رسانه های چیپ شروع کرده بودند به تخریب حکومت و نهادهائی مثل هلال احمر و دلسردی مردم به همیاری. نتیجه چی شد؟ ملت به صورت اقماری اطراف نیکوکارای مستقلی مثل نرگس کلباسی، شاهین صمدپور، علی دائی و خیلیهای دیگه کمپین زده بودند و اتفاقاً ایندفعه علاوه بر حس همدوستی یه حس لج و لجبازی سیاسی هم چاشنی شده و باعث شده بود که بی نظیر بشه حجم کمک رسانیها. من که به هر محفل حقیقی و مجازی می رسیدم و به بحث داغ برخورد میکردم میگفتم آفرین، قربونتون بشم، کمک کنید فقط کمک کنید حالا از هر طریق به هر نیتی
.
.
.
زینب ابوطالبی رو که می شناسید؟ اگرم تا حالا نمیشناختید این روزها دیگه حتماً اسمش رو شنیدید با اون کلیپ تقطیع شده ای که از صحبتهاش در آن روزهای پراحساس پخش شد و به دنبالش هجمه و ناسزاو... خب اگه تا حالا هنوز شما هم توی اون جو هستید پیشنهاد میکنم اول صحبتهای کاملش رو بشنوید و بعد دوبار قضاوت کنید.(این صحبتهای میترا حجار رو هم ببینید و بشنوید. باور کنید اونم همینو میگه که هر کی عاشق ایران نیست و پای کار نیست پاشه بره ولی خب چون چند متر پارچه ای که روی سر خانم ابوطالبی هست روی سر ایشون نیست خیلی مغرضین محترم روش زوم نداشتند) به هر حال تقطیع و این قبیل شیطنتها برای ما آشناست نمیشه هم به کسانی که در جایگاه لیدر این اعمال رو انجام میدن خورده گرفت چون هدفی دارند که برای رسیدن بهش هر وسیله ای رو توجیه می کنند.
اما خب حرف اصلی من چیز دیگه ای بود که سخن به درازا رفت و پرت شدم ازش
اونم اینکه این دفعه هم یه موجی از سوی خیلی از افراد بخصوص تحصیلکرده های برجسته راه افتاد که: مگه مملکت ارث باباته؟! ما می خوایم بمونیم
یعنی من که به هر محفل حقیقی و مجازی می رسیدم و به این بحث داغ برخورد میکردم میگفتم آفرین، قربونتون بشم، همتون بمونید اصلا آرزوی ماست که همه باشیم. کنار هم. در ایران. برای ایران
پ ن: من هیچ وقت به د انشجوهائیکه در شرف رفتن هستند و دنبال ریکامندد و بقیه مدارک پیشنهاد هم نمیکنم که بمونن به نظرم زندگی خودشونه باید خودشون براش تصمیم بگیرند ولی اخیراً در مورد یکیشون این کار رو کردم. قبل از دفاع از رساله دکتراش داشت می رفت برای فرصت مطالعاتی(یکی از بزرگترین دستاوردهای این فرصت مطالعاتی که وزارت علوم در اختیار نخبه هامون میزاره همین فرار مغزهاست) روزی که اومد خداحافظی کنه گفتم ببینید شما می رید اونجا در بدو ورود و برخورد با مدیران بزرگترین موسسات علمی و صنعتی چنان احترامی بهتون میزارن که تو کل عمرتون تو ایران از کسی ندیدید چون اونا میدونن شما چقدر می ارزید و ما نه! بعد از یه مدت تصمیم قاطع خواهید گرفت که بمونید ولی من ازتون میخوام که برگردید به هزار و یک دلیل که از حوصله این دفتر خارجه. روم رو زمین ننداخت و بعد برگشتن و دفاع قصد داره که بیاد تو همین دانشگاه و درخدمت ایران (اگر ابر و باد و مه و خورشید و فلک سنگ اندازی نکنند)
دلیل اصرارم هم از این یکی این بود که حس میکردم میتونم همه برنامه هایی که قبل از بازنشستگیم برای این گروه دارم رو باهاش عملی کنم به علاوه اینکه قصد ادامه تحصیل در مقطع دکترا نداشت ولی مجبورش کردم که ادامه بده به عبارتی خودم استعداد یابیش کردم پس باس به حرفم گوش میداد
پ ن2: هان؟ چی؟ جان؟ خیلی وقته عکسهای ماهانه نذاشتم تو وبلاگ
ده دوازده روزه که به اندازه ده دوازده سال به سرمون گذشته واقعا فکر میکنید حس این لوس بازیهای مادرانه رو دارم؟ واقعاً که
شکر خدا عقیق سرخ تو را ساربان نبرد
وقتی بعد از یک حمام جانانه در شامگاه یکی از غمبارترین جمعه های عالمم به رختخواب گرم خود پناه بردند از پشت فلش بیرحم دوربین به صورتهایشان نگاه کردم و با بغضی که از صبح چندین بار به هق هق باز شده و دوباره گره به گلویم زده بود با خودم زمزمه کردم:
آرام بخوابید دخترکانم که نه علم روی زمین مانده و نه امیر بی علمدار و نه چشم حرامی به خیمه هاست
یا ابا عبدالله! تقبل منا هذاالقلیل
#بترسید_از_فرزندانی_که_میپروریم
#قاسم_سلیمانی
دنیا بدون شهریوریها
تا حالا به این فکر کردید که دنیا بدون شهریوریهای مهربان چطور میشد؟
آخه مگه داریم؟
که خواهر بزرگتر بابت بازیگوشی و حرف گوش نکنی و حالا هر چیز دیگه توبیخ بشه بعد کوچیکه بیاد ور گوش مامانش آروم و کم صدا وساطت و پادرمیونی کنه که: مامان حالا ببخشش یه فرصت دیگه بهش بده...
ثبت نام مامان ثنا و حسنا در انتخابات مجلس شورای اسلامی
دلم میخواد برم ثبت نام کنم و نامزد انتخابات مجلس بشم
ولی الان نه!
یه زمانی که برای نماینده و خادم(؟!) ملت شدن حقوق مجزائی پرداخت نشه، منزل و خودرو و راننده خاص در نظر گرفته نشه،
نیازی به ترک شهر محل زندگی و اقامت در پایتخت نباشه که یه وقت از شغل اصلیم( خانه داری) وانمونم بابتش
اصلا در زمانه ای که عمل جراحیهای سخت و سنگین رو هم با ویدئو اوپریشن کنترل میکنن و انجام میدن چه لزومی داره این تعداد آدم تو یه کاخ جمع شن صرفا جهت سخنوری!
تصور کن! اگه حتی! تو آشپزخونه مشغول هم زدن قورمه سبزی باشم
و همزمان لپ تاپ و کم روی میز ناهارخوری روشن باشه و n فوریت اورژانسی نشاندن لبخند به لب خلق الله رو با بقیه همکارا ببخشید خدمه ملت در حال بررسی باشم
من مطمئنم اون روز یه روز میاد که همچین چیزی شدنی باشه
تو روزی که اونروز اومد، اگه زنده بودم و عصا به دست نبودم و دندونام مصنوعی نبود می رم ثبت نام میکنم
درد دارم که این موقع شب بیدارم. ورنه هر آدم عاقل سرشب میخوابد
اپیزود اول:
"زیر آسمان شهر" رو یادتونه
بهروز پیرپکاجکی
اون یکی لقب معروفش رو ننوشتم که گناه کبیره دروغ با طنز و فانتزی عادی سازی نشه
اصن همون که مهران غفوریان نقشش رو بازی میکرد.. خب؟ یادتونه وقتی از یه چیزی ناراحت بود هی غذا میخورد هی میخورد میگفت وقتی میخورم ناراحتیم کم میشه خب منم مامان ثنا و حسناشونم دیگه با یک تفاوت کوچیک که وقتی حال دلم خوب نیست هی باید بنویسم هی بنویسم یعنی اگه تو کمتر از دو هفته سه تا پست پشت سرهم پدیدار شد بدونید اشکال کار از کجاست. بله.
از عصر نوجوانی این عادت باهام بود از همون موقعها که کیبوردی نبود که غمهام رو بکوبم روش و توی دفترچه ای مینوشتم که یک روز ناجوانمردانه بردم تو یه زمین خالی روبروی خونه آتیشش زدم (و تا حال می سوزم از یاد آن روز)
اپیزود دوم
یه روز تو هفته گذشته تو کلاس به ثنا اینا گفته بودند که هر کی تواناییش رو داره و بلده اسکیت بیاره فردا بریم مسابقه مدارس. با اشتیاق داشت تعریف میکرد و همزمان تیکه تیکه های بند و بساط اسکیتش رو داشت پیجوئی میکرد که خیلی متین و مهربون بهش گفتم ثنا جان به نظرم بهتره شرکت نکنی! چرایی گفت و به پیجوئی ادامه داد بعد دوباره با متانت بیشتری گفتم ثنا بیخیال مسابقه شو اصلاً هم نمیخواد بگردی دنبالش باز دوباره جدی نگرفت دیگه نشوندمش همچین سنگدل طور واقعیتش رو بهش گفتم که ثنا خانم تو اون مسابقه بچه هائی هستند که کلاس رفتند، حسابی تمرین دارند، روی هوا در مسیر کمانی غیرمستقیم تک چرخ میزنن، نیم متر بالاتر از زمین آفتاب بالانسشون میگیره اونوقت تو که خودت تنهائی و با سعی و خطا تو پارکینگ خونه اسکیت سواری رو آموختی چه حرفی برای گفتن داری؟!.
توی چشمام نگاه کرد با وجودی که کلی "ساکت باش مامان" توش بود که ادب دخترکم مانع از بیانش میشد بعد با جدیت گفت:
مامان
من
تو مسابقه
شرکت میکنم
و شرکت کرد. راضی بود با اینکه مقامی کسب نکرد. خیلی بهش خوش گذشته بود. خانم ورزششون هم ازش راضی بود.عکسایی که تو کانال مدرسه گذاشتن رو دارم میبینم و با خودم میگم
خدا رو شکر که به حرفم گوش نکرد و به خودش باور داشت
اپیزود سوم: بازم مربوط میشه به ثناخانم. معلمشون گفته بود یه طنز با موضوع مصاحبه با یک لنگه کفش بنویسید
با این پیش فرض که در "نوشتن" هم حرفی برای گفتن نداره بهش گفتم قلم و کاغذ بیار من میگم تو بنویس
عاقا هر چی من گفتم یه چیز دیگه نوشت
هر چی من بافتم مخالفت کرد
نهایتاً یه متنی نوشت که متاسفانه حواسم نبود ازش عکس بگیریم ولی خعلی به جون شما نباشه به جون خودم خوب از آب دراومد. خلاصه طور اینکه ماجرای یه لنگه کفش که توی جوب آب افتاده و خودش رو "لنگه کتانی آرشیان" معرفی میکنه چون متعلق به یک بچه شلخته به اسم آرشه که از مدرسه میاد عادت داره کفشهاش رو پرت کنه و این بار از بد حادثه کفشهاش رفته تو دیگ قیمه مامانش و مامان هم با عصبانیت شوتونددشون بیرون و یکی افتاده توی جوب و یکی هم سطل آشغال سر کوچه و این جناب لنگه کفش بسی ناراحت و نگران اون یکی قلشه........... یعنی وقتی با یه لهجه لاتی و چاله میدونی واسم خوند با خودم گفتم
خدا رو شکر که به حرفم گوش نکرد و به خودش باور داشت
اپیزود چهارم: راس ساعت ۲۱ هر شب که مارش" جیش بوس لالا" توی خونه نواخته میشه میرن تو اتاقشون. حرف میزنن حرف میزنن حرف میزنن حرف میزنن حرف میزنن حرف میزنن حرف میزنن.. جیغ منو درمیارن حول و حوش ده میخوابن
دو سه شبه میرم یکی از کتاباشونو قبل خواب براشون میخونم جهت تسهیل در روند لالا. همچین با ذوق و اشتیاق و سکوت و چشمای براق مینگرند بهم و گوش فرامیدن به داستان، بعد که تموم شد و کتاب رو میبندم با همون ذوق میگن: خب مامان حالا قصه این کتابی که خوندی رو واسمون تعریف کن 
خب چرا نثر این کتب اینقدر از زبون این نسل دوره. مسئولین رسیدگی کنید لطفا
پ ن: امشب یه کتاب که خلاصه ای از " کوژپشت نتردام" بود رو براشون خوندم. اونقدر اه اه و پیف پیف کردن که نگو .حرف حسابشونم این بود که اینم شد قصه. چقدر نامفهومه و ما نفهمیدش و....
اصلا این نسل چی میدونه شاهکار ادبی یعنی چی. لیاقتشون همونه که بشینن باب اسفنجی و پاتریک ببینن. والا
اپیزود آخر: حال دلم خوب نیست
قصه پرغصه پرتکرار
اولینشون نیست که بعد از چند سال از فراغت تحصیل همچین پیامی برام میفرسته آخرینشون هم نخواهد بود
از مجموعه گلهایی که میپرورونیم تا برن و زینت مجلس دیگری بشن
دانشجوهایی که با پشتکار و متفاوت تر از دوستان کسل و بیحالشون همه روزها و ساعات کار روی پایان نامه ارشدشون رو با برنامه ریزی دقیق و با شوق کار می کردند، یه وقتایی حتی کلید رو تو روزهای تعطیل ازم میگرفتند پنهان از حراست دانشگاه و مسئولین گروه.
که بعدش چند سال و چندین سال پشت اون چند سال پی بستری باشند که دانسته ها و آموخته هاشون رو به کار بگیرند و سرشار بشن از "حس مفید بودن" و بسازند کمترین زندگی مورد توقعشون رو و نهایتاً سرخورده چمدان سرگشتگیشون رو ببندن و ....
کی درمان میشه صنعت بیمار این کشور و کی خلاص میشیم از دست همه مدیران خسته و بی کفایت؟؟
شاید فارغ التحصیلان گروه پزشکی اینجای پر از بیمار براشون بهشت گمشده باشه، شاید فارغ التحصیلان گروه انسانی و هنر بتونن به خود متکی و مستقل راهی از بیراهه ها برای خودشون پیدا کنند ولی بچه های علوم پایه و مهندسی بعضاً و عموماً به کار صنعت مملکت میان که این روزها اوضاعش مصداق بارز هر سال دریغ از پارساله
حسین شمقدری در پانوشت میراث آلبرتا چه زیبا جمع بندی کرد که:
چون حسن عاقبت نه به رندی و زاهدیست....
ثنا داره از اوضاع مدرسه و درس میگه و او(میزبان عزیز) گوش میده
حرفهای ثنا که تموم میشه او خوشحال و شاکرطور میگه ان شاالله که دکتر بشی
حرفش و جمله اش توی سرم پژواک میشه. ان شاالله. دکتر. آینده. به قول میشل اوباما شدن..
و به این فکر میکنم چرا تا حالا خودم در جایگاه مادری همچین چیزی براش نخواستم؟ اصلاً آیا تا بحال به این فکر کردم که دوست دارم چی بشن و کی بشن؟ دوتاشون.
و به خودم رجوع میکنم با یک علامت سوال گنده که هی یو ! دوست داری دخترات چی بشن؟ کی بشن؟
جواب به سرعت برق به اون ور کله ام که زیاد درگیر نیست مخابره میشه
فقط سه تا آرزو برای هر دوتاشون دارم (بعد از سلامتی و طول عمر البته)
یک: اینکه همه طلوعهای آفتاب روزهای عمرشون رو سر سجاده باشند و صبحشون رو در خلوت با پروردگارشون شروع کنند درست همون زمان که اکثریت بشریت در خوابند، که چشم کسی بهشون نیفته که خدای نکرده بخوان دچار عجب و غرور و "توهم بندگی" بشند
دوم: اینکه همه قبل از خوابهای همه شبهای عمرشون یک کتاب (حتماً غیر درسی) در دستشون و جلوی چشمشون باشه و بخونند و بخونند و بخونند تا اونجا که برسند به این نتیجه که تا ته عمرشون نادانسته هاشون همیشه در برابر دانسته هاشون چون اقیانوسیه به مصاف قطره
سوم: ورزش کنند. زیاد. غیرقهرمانی ولی حرفه ای. حداقل سه روز در هفته هر روز حداقل یک ساعت
همین
برای خاطر گرسنگان
سال آخر دانشجوییم بود فکر کنم یا لااقل یکی مونده به آخر، یک روز یک تجمع در دانشگاه برگزار شد در اعتراض به کیفیت پائین غذای سلف دانشجوئی بعد کم کم تعدادشون زیاد شد عمده شون هم از دانشجوهای سال اول و دوم بودند. از کلاس ما یادمه کسی نرفت توی تجمع اصولاً سن بالاترها حوصله این کارها رو ندارند، همیشه اعتراض(اغتشاش؟!) کار جوونترهاست ولی یادمه که در ابتدای کار ازشون حمایت کردم یه دستی هم براشون تکون دادم موقع برگشتن از دانشگاه که غروب بود و بسی ناجوانمردانه سرد... ظاهراً اعتصاب تا دو نیمه شب طول کشیده بود با مقداری چاشنی خشونت بین دانشجویان از طیف و تیپهای متفاوت نتیجه اینکه یکی از مسئولین مربوط به یکی از معاونتها اومده بود و معذرتخواهی نموده و قول داد بود که کیفیت غذا رو ببره بالا که ظاهراً تا یه مدت کوتاهی این کیفیته بالا رفت. (اینکه میگم ظاهراً دلیلش اینه که من از همون سال اول متأهل بودم و به ندرت غذای دانشگاه رو میخوردم طبیعیه که چیز زیادی یادم نیست)
بعد از چند روز متوجه شدیم که اعتراض کاملاً سیاسی بوده و با پشتیبانی یکی دیگه از معاونتهای دانشگاه کلید خورده صرفاً جهت تأثیر گذاری در تغییر کادر ریاست وقت دانشگاه
و یکبار دیگه مثل هزاران هزاران بار در تاریخ منتها در یک مقیاس کوچکتر عده ای گرسنه اونم از نوع دانشجوهای خوابگاهی که بعضاً چاره ای جز خوردن غذای آن سلف نامبارک نداشتند شدند واسطه ای برای اهداف شکم سیرها
پ ن: این روزها فقط دلم میخواد گریه کنم
پ ن2: از خون جوانان وطن لاله دمیده. این بار جوانهایی که در اعتراض به وضع معیشیتی جان به لب رسان به کف خیابون میان تا عروسکی باشند برای گرگ های صحنه گردان و رنگین میشه خیابون از خونشون تا گردو بشکنند آنها با آن دمهای لعنتیشان و اون طرف قضیه جوانهایی که پاسبان امنیت ملت اند و قرار بود فقط حواسشون به مرزها باشه نه کف خیابون که بیان و سلاخی بشند
پ ن3: در کشوری با اینهمه مدعی از هزارسوی دنیا هیچ وقت نمیشه اعتراض و اعتصابی کرد. مطالبه گری انگار حق ما نیست تا وقتیکه دایه های مهربان تر از مادر و همیشه به خونمان تشنه قراره نقشه راه دستمون بدن. انگار یادمون رفته هشت سال آتش بی وقفه ای که بر سرمون ریختند از همان هزارسوی دنیا. اینه که هر روز فقیر فقیرتر و دارا داراتر میشه و سکوت میکنیم و سکوت میکنیم و سکوت تا امن باشه و امان چونان آرامش قبل از طوفان.
پس بمکید ای زالوهای وطنی خونمان را با نقاب های زیبایتان
ای وطن ای مادر تاریخ ساز
ای مرا بر خاک تو روی نیاز
ای کویر تو بهشت جان من
عشق جاویدان من ایران من
ای ز تو هستی گرفته ریشه ام
نیست جز اندیشه ات اندیشه ام
آرشی داری به تیر انداختن
دست بهرامی به شیر انداختن
کاوه آهنگری ضحاک کش
پتک دشمن افکنی ناپاک کش
رخشی و رستم بر او پا در رکاب
تا نبیند دشمنت هرگز به خواب
مرزداران دلیرت جان به کف
سرفرازن سپاهت صف به صف
خون به دل کردند دشت ونهر را
بازگرداندند خرمشهر را
ای وطن ای مادر ایران من
مادر اجداد و فرزندان من
خانه من بانه من توس من
هر وجب از خاک تو ناموس من
ای دریغ از تو که ویران بینمت
بیشه را خالی ز شیران بینمت
خاک تو گر نیست جان من مباد
زنده در این بوم و بر یک تن مباد
دیس ایز دلیشز
ساعت 6 تا 7 صبح اختصاص داره به آماده کردن خوراکی گرم برای جیگیلیها
صبح ها من میبرمشون مدرسه. بعد از پایان مدرسه هم پدرجانشون میره دنبالشون که بیاردشون خونه. تا میان تو ماشین هم انگار پدرجان سراغ خوراکیهای خورده نشده رو میگیره که مسیر باقیمونده تا خونه رو مستفیذ شه
شرطی شدند که یه مقدار رو تعمداً برای پدرجان نگه دارند
شرطی شدم که به اندازه سه نفر خوراکی آماده کنم
الهی من فدای هر سه تا بچه شکموم بشم
بهش بگم دعوات کنه؟
یه وقتایی که از حسنا بابت انجام کاری یا رفتاری ناراحتم و به اصطلاح دارم دعواش میکنم ثنا میاد وسط معرکه رو میگیره و به تبع صدای نصیحت گر من صداش رو برای بچه بلند میکنه
اینجور موقع ها خیلی از دستش ناراحت میشم
بهش میگم تو حق نداری دعواش کنی حقه منه چون مادرم و میخوام تربیتش کنم ولی تو خودت هم بچه ام هستی و خواهرش نه مادر یا پدرش. فقط میتونی بهش تذکر بدی که کاری که داره انجام میده مورد تأیید ما نیست و دیگر هیچ
.
.
.
.
ای کسانی که ایمان آورده اید!
یه وقت اگه برخورد کردید به بنده ای در حالا ارتکاب گناهی که جزءگناهانی که شما مرتکب میشید نیست دعواش نکنید چون حق دعوا کردنش رو ندارید. فقط و فقط وظیفه شما که اتفاقاً واجب هم هست بهتون اینه که بهش یادآوری کنید "خدا این کارت رو دوست نداره و ممکنه دعوات کنه ها" و دیگر هیچ
اونیکه از همه ارحم الراحمینتره
ساعت یازده شب یکی از پرمشغله ترین روزها در آستانه جشن عروسی برادر یکی مونده به آخری در حالیکه که با زحمت چشمام باز مونده و بابای بچه ها هنوز به منزل نیومده ماشین برادر آخری رو گرفتم تا این دو عدد به قول دندانپزشکشون "یک کلام" رو ببرم شهربازی!! چرا چون صبحش ازم قول گرفته بودند
چندمین دوره که خیابانهای اطراف رو میچرخم به امید اندکی برای یافتن جای پارک که ثنا در راستای تلقین درمانی با خودش میگه: خدا خیلی مهربونه من مطمئنم که یه جای پارک خیلی خوب الان گیرمون میاد، حسنا میاد تو حرفش و با کمی ناراحتی میگه نه ثنا اصلاً هم مهربون نیست(نعوذبالله) من یه بار ازش خواستم منو پرواز بده نداد!!!!
همین الان نوشت: جای پارک خوبی گیرمون اومد
بازم الان نوشت: اصطلاح"یک کلام" رو زمانی دکتر معین فر عزیز و گرامی به دخترا خطاب کرد که تلاش چند هفته ای همگیمون برای نشوندن حسنا روی صندلی دندانپزشکی بی نتیجه موند و بدون گریه و جنگ و خونریزی با تحکم گفت نمیشینم بریم خونه
عاشقتم
بهش میگم حسنا من عاشقتممممممممم
یه نگاه معنادار جدی بهم میندازه و میگه: یعنی میخوای باهام عروسی کنی؟
نخند
بشین تو این شب و روزای عزیز دعا کن خدا یه عقلی بهم بده سریال دیدنای اینا رو کنترل کنم
پانوشت: 13 روز از ماه مبارک عزیز دوست داشتنی تودل برو گذشته به قول مادر عزیزم درد و بلای این ماه بخوره تو سر ماههای دیگه. ثنا یازده روزش رو روزه گرفت دو روز وضعیت جسمانی خوبی نداشت به تشخیص و خواست خودش نگرفت. ان شاالله که مقدار باقیمانده از مسیر رو هم با عشق سر کنه. واقعیتش اصلا فکر نمیکردم اینقدر توانایی داشته باشه این دختر شکموی من بعلاوه ا ینکه زمان امتحاناتشون هم هست
در هر صورت
الحمدالله علی ما هدانا
ای تموم هست و نیست من فدای تو .....
چهارشنبه ثنااینا تو مدرسشون مراسمی داشتند. میگفت زیارت عاشورا هم خوندیم. اولین باره که میخوندش مطمئنم. تا حالا نخونده
ازش پرسیدم کل دعا رو خوندی؟ کامل کامل؟ بیحوصله جواب داد آره
نمیدونست دلیل این سوالام چی بود
همش با خودم فکر میکنم یعنی اون لحظه که رسید به "بِأبی اَنتَ و اُمّی" من کجا بودم و چیکار میکردم؟
پروردگارا! رب العالمین من! ای مهربانترین مهربانان! خودت گفتی "ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ" بخوانیدمرا تا اجابت کنم شما را. طفل من با قلب پاک و بیگناهش ازت خواسته که مادرش رو فدای حسینت کنی. میشه استجباتش کنی؟ من با یک کوله بار سنگینی از گناه روم نمیشه از این دعاها واسه خودم بکنم
باید مادر باشی
شیعه باشی
بچت برای اولین بار زیارت عاشورا خونده باشه
بِأبی اَنتَ و اُمّی گفته باشه
تا بتونی حالم رو درک کنی
ای تموم هست و نیست من فدای تو حسین(ع)
یک پیشنهاد به حضرت لسان الغیب
عمیقاً محو شده در کتاب و با خودش زمزمه میکنه محتویاتش رو.
بعد چند دقیقه سرش رو بلند میکنه و میگه: مامان حافظ میتونه از این کلمات تو شعراش استفاده کنه ها ببین همشون آخراش شبیه همند.
لَکَ صَدْرَکَ
عَنْکَ وِزْرَکَ
أَنْقَضَ ظَهْرَکَ
و...
میگم: مامان جون کم و بیش استفاده کرده شما خیالت راحت
اختلافات شخصیتات
قبلا هم گفته بودم که از مقایسه خواهرها با هم یا اصلا از مقایسه آدم ها با هم حس خوبی ندارم ولی خب یه موقعهایی یه چیزایی دیگه زیادی جلوی چشم و ذهن آدم رژه میره مثلا اختلاف نظر در حوزه خطیر بزرگ شدن یا نشدن!
جونم براتون بگه که دختر بزرگ ما یعنی ثنابانو علاقه شدیدی داره که مثلاً یه ماکروویو خاصی اختراع بشه یا یه چیزی تو همین مایه ها که بشه به زمان و رشد سرعت بخشید و ایشون زودتر به مرحله خانم شدن و تشکیل خانواده و پشت بندش مادر شدن برسند و چه کارها و فعالیتهایی هم که در راستای شبیه سازی انجام نمیده از پوشیدن صندل پاشنه بلند تو خونه گرفته تا سرک کشیدن در امور آشپزی و شیرینی پزی و حتی حسنا پروری!
گفتم حسنا هی هی هی آتیش سوزوندناش همه یه طرف، یکی بدر میون دست و پاهاش در رفتن و ضرب دیدن یه طرف، مدت مدیدیه که اعلام که نه اخطار فرمودند که من دلم نمیخواد بزرگ شم دوست دارم همینجوری بمونم و ما هم فقط لبخندی زدیم و گفتیم عه چه جالب غافل از اینکه یک شب که چند شب پیش باشه قراره اعصابمون رو خفت کنه با گریه یک بند که:
پس چرا من دارم بزرگ میشم؟
کی منو بزرگ میکنه؟
سلام بر ابراهیم
حفظ قرآن آرزوییه که خیلیها دارند
برای خودشون و فرزندانشون
همیشه دلم میخواست و میخواد که از حوالی اون سنی که ثنا یه کوچولو بتونه روی زبان عربی مسلط شه و محتوای اون چه که حفظ میکنه رو کلمه به کلمه بفهمه و تامل کنه بفرستمش برای حفظ کامل کتاب وحی که در سینه اش بنشینه و با گوشت و خونش آمیخته بشه
اَللّهُمَّ اِنّی اَسْئَلُکَ قُوَّةً فِی عِبادَتِکَ وَ تَبَصُّراً فِی کِتابِکَ وَ فَهْماً فِی حُکْمِکَ
.
.
دو روز پیش که مشغول تی وی دیدن بودم اومد پیشم و با چشمای گردشده و صدای توی گلوی نشان از تعجب گفت: مامان یعنی حضرت ابراهیم چقدر مقامش بالا بوده مگه؟
یه نگاه جاهل اندر فقیه بهش انداختم و گفتم: چطور مگه
گفت: آخه خدا تو قرآن بهش سلام کرده ... بعد با همون تن صدای حاکی از تعجب گفت: سَلامٌ عَلى إِبْراهِیمَ
با لبخندی گفتم آره دیگه مامان همه پیامبرها مقامشون نزد خدا بزرگه
و دو روزه که در دلم خدا رو شاکرم که تامل در آیات رو داره نصیب دخترم میکنه
کنار قدم های جابر.....
امسال دیگه راضی نشدم همسر به تنهایی کنار قدم های جابر قدم برداره و باهاش همراه شدم
دخملا موندن پیش خاله زینب تا یه جایی بهشون خوش گذشته بود از یه جایی به بعد مریض شده بودند بعد خوب شده بوند و با همدیگه حساب محمدحسین که جلوی چشمشون مادر داشت رو میرسیدند
نصیب همه عشاق بشه ان شاالله
ادامه مطلب ...
خصوصیه
نیمه شب حسنا خانم با هول از خواب پاشده و اومده بالاسرم
بهش آب دادم و بردم سرجاش بخوابه
سرش رو که داشت میذاشت روی بالش میگه خواب بدی دیدم
میگم چه خوابی؟ برام تعریف کن
میگه: خصوصیه نمیشه بگم! و بعد هم به ادامه خوابش توجه میکنه
بینوایان
هی میگه: مامان اگه تو بمیری من چی کار کنم منم مجبورم بگم حسنا جان من قول میدم نمیرم
تو روحت ویکتورهوگو نمیشد اون موقع که بینوایان رو مینوشتی جوهرت تموم میشد یا نوک قلمت میشکست یا اصلا تیفوس میگرفتی
تو روحت سیما که دست از پخش کارتون های اعصاب خورد کن نمیخوای برداری
اغفال گر
قرتی خانم(ثنا) طبق معمول اون یازده ماه دیگه سال تولد دعوت بود، منزل دوست گرامشون نسبتا دور بود به ما، واقعا پنج شنبه خسته کننده ای بود برام کلا روزای تعطیل برای همه خانمهای شاغل روزهای پر از مشغله ایه، کلی خدا خدا کردم بیخیال شه ولی نشد لاجرم حسنا رو بردم گذاشتم خونه زن داداش جدید که نزدیکمون هستند و بلیط رزرو کرده بود از خیلی وقت پیش که یه روز خانم خانما رو نگه دارهبعدش با ثنا رفتیم به سمت مقصد ساعت پنج عصر حی و حاضر جزء اولین مهمانان بودند بعد که ساعت پایان یعنی هشت و نیم الی نه به گوشم خورد اون یکی گوشم صوت کشیددددددددد. حالا چی کنم این چند ساعت رو؟ کار خاص و عقب مونده ای بیرون از خونه نداشتم برگشتن به خونه هم عبث ترین کار ممکن بود نه بزار ببینم برم یه سر پیش مادرشوهر جان جهت وقت کشی ولی خب احتمال اینکه خونه باشند کمه هومممممم خب یه کتابخونه نزدیک شاید عاقلانه تر به نظر برسه در همین کشمکش های عاقلانه و نیمه عاقلانه همزمان با بی هدف روندن د ر خیابون بودم که دختر نوجوان درونم گفت زود باش زود باش تا چراغ سبزه اون طرف خیابون پارک کن نزدیکتر از اینجا جای پارک آزادی نسبت به سینما پیدا نمیشه! با کمال شرمندگی حرفشون رو گوش دادم و بعد از قفل و بست خودرو پیاده در خلاف جهت به راه افتادم. یه دویست متر پیاده روی در هوای تازه بارون باریده بهاری توی سالی که شروعش و یه کم قبل تر از شروعش سینمای ایران بهاری داشته واسه خودش با فیلمهای خوبی که اکران شد... بعله بالاخره رسیدم و بعد از سالها از شلوغ بودن گیشه به وجد اومدم و بالاخره بلیط مورد نظر رو خریدم و از اون جاییکه 45 دقیقه به شروع سانس مونده بود مجددا به ندای دختر نوجوان درون برای تنهایی گشت زدن در خیابان مجاور و پاساژگردی لبیک گفتم و حالا فاکتور بگیریم از یه قسمت دردناکش که در انتظار آماده شدن ذرت مکزیکیم جلوی یک گاری دستفروش یکی از دانشجوها از فاصله نزدیکم گذشت و ماهرانه خودم رو به ندیدن زدم و احتمالا تو دلش گفت ای بابا ایشونو که سر کلاس با یه من عسلم نمیشه خورد.... 
نهایتا ذرت به دست به سینما برگشتم و دو ساعت عالی با یک فیلم نسبتا عالی و عالیتر از همه اینکه زمان خروج صدای آشنایی اسمت رو تکرار میکنه بین بدوبدوهاش، همسری که بعد از پایان پیامکهایی که بهش زدی به امید ملحق شدن بهت زیر بارون مسیری رو پیاده اومده و تو تاریکی پیدات نکرده و حالا میخواد ازت که زیر بارون تا محل استقرار خودرو و از اونجا تا محل دعوت قرتی خانم همسفرش بشی و....اصلا کی گفته پنج شنبه ها باید خسته کننده باشه؟؟؟؟
نتیجه غیراخلاقی: ای زنانی که ایمان آورده اید گاهی اوقات اجازه بدید دختر نوجوان درونتون گولتون بزنه! خیلی حال میده
پر از خالی
حسنا میاد دریخچال رو باز میکنه، نه از سر عود سندرم در یخچال ها نه واقعا وقت یه چیز خوردنش بود. بعد میره سراغ جامیوه ای و بعدش با یه کم بهت و قهقهه رو به من میکنه و میگه: ماماااااااااان این چرا خالیه؟!
.
.
.
کاش یه روزی خالی بودن یخچال-جامیوه ای یخچال- برای همه کودکان سوژه خنده و تعجب و قهقهه باشه
خوشا دردی که درمانش تو باشی
حسنا چند وقت پیش در پی سه روز تب شدید کل دهانش تا حلق پر از آفت های ریز و دردناک شد. هیچی نمیتونست بخوره
دکترش توصیه اکید نمود که روزی یک کیلو بستنی وانیلی بهش بدیم
داری به صفحات تاریخ میپیوندی عسیسم
دخترا به همراه پدرجانشان اومدن دنبالم که بریم خونه حسنا از ماشین میپره بیرون و میاد تو دانشکده دنبال مامی. دانشجوها تازه از آزمایشگاه رفتند و دارم وسایلم رو جمع میکنم که میاد تو اتاقم و با تعجب میپرسه این چیه مامان؟
من: کامپیوتره دیگه عزیزم تا حالا ندیدی؟
حسنا: نه
من: همون لپ تاپه
حسنا: لپ تاپ نیسسسسسسسسسسست که. این چیه؟!!!!!
من: مامان جون همون کارای لپ تاپ رو میکنه
قانع که نشد
ولی من قانع شدم که دیگه داری به صفحات تاریخ متصل میشی کامی جون
هر چی میکشیم از دست این بشر اولیه است
ثنا: مامان نوشتن رو کی اختراع کرد
من: خب اولش هر کس سواد داشت تو مکتبخونه به کسایی که سواد نداشتن نوشتن یاد میداد بعد مدرسه اجباری شد و همه رفتند مدرسه
ثنا: نه نه میخوام بدونم اولین بار نوشتن چجوری به وجود اومد
من: آهان خب بشر اولیه همزمان با یادگرفتن حرف زدن و اینا کم کم نوشتن رو هم اختراع کرد واسه خودش
ثنا: بشر اولیه یعنی چی؟
من: یعنی آدمایی که اولین بار روی زمین بودند
ثنا(با عصبانیت انگار که من مسبب همه بدبختیهای عالمم): خب این بشر اولیه که نوشتن رو آفرید(!) نمیتونست فقط یدونه"ت" درست کنه به جای دو تا؟! نمیتونست یدونه"س" درست کنه به جای سه تا؟!
من
ثنا
بشر اولیه